Michał Garszczyński
Parafie:
Seminarium: Elenchusy: Dodatkowe informacje:
Nekrolog ks. Michała Garszczyńskiego.
Kołaczkowice dnia 28. Kwietnia 1847. W dniu 16. Kwietnia 1847. r. Archidyecezya Poznańska dotkliwą poniosła stratę przez śmierć ś. p. ks. Michała Garszczynskiego proboszcza w Miejsko-Górce i dziekana dekanatu Krobskiego. Urodził się w dniu 22. Września 1786. r. w Miejsko-Górce, z rodziców Mateusza Garszczynskiego i Weroniki z Mateckich bogobojnych małżonków i zacnych obywateli tegoż miasteczka, od których bogobojne odebrał wychowanie. Rodzice jego mając 6 synów, najstarszego tylko imieniem Macieja przy sobie zostawiwszy, 5ciu do szkół Pijarskich, tyle wówczas z karności i dobrego prowadzenia młodzieży w naukach słynących, do Rydzyny posyłali i utrzymywali. Z tych 4rech, jako to: Bonawentura, Wojciech, Kasper, Wincenty, w Polsce wysokie urzędy cywilne piastowali i dotąd piastują. Michał zaś drugi po Bonawenturze, w r. 1806. ukończywszy szkoły, właśnie w czasie przechodu licznych wojsk cesarza Napoleona, bawił przez rok u stryja swego ks. Jakóba Garszczynskiego proboszcza ś Ducha w miasteczku Pniewach; zkąd, obrawszy sobie stan duchowny, w roku następnym w miesiącu Sierpniu do seminaryum poznańskiego wstąpił, gdzie w dniu 19. Września 1807 r. z rąk ś. p. Biskupa Suffragana Stanisława Teodora Żarnowieckiego pierwsze mniejsze święcenie odebrał; trzy zaś wyższe święcenia kapłańskie, dopiero w ostatnim roku swego w seminaryum pobytu z rąk ś. p. Tymoteusza hr. Nałęcz Górzeńskiego biskupa Poznańskiego, to jest: Subdyakonat d. 17. Marca, Dyakonat d. 7. Kwietnia, a Presbyterat w d. 16. Czerwca 1810. r. przyjął. Wyświęcony na kapłana, posłany był od Zwierzchności dyecezalnej na wikaryat do Zakrzewa w Dekanat Krobski, zkąd po 5cio letnim pobycie, przeszedł na altaryą ś. Anny do Miejsko-Górki, a potem przeniósł się na plebanią do Jeżewa, gdzie mu Zwierzchność dyecezalna urząd dziekana Dekanatu Borkowskiego powierzyła. W r. 1823., otrzymawszy od i. p. Xiecia Ordynata Antoniego Sulkowskiego prezentę na wakujące pro- bostwo w rodzinnem miasteczku Miejsko-Górce, przeniósł się z Jeżewa napowrót, gdzie szczególniejszemi względami od swego dostojnego Kollatora JO. Xięcia Ordynata bywał zaszczycany. W r. zaś 1830, gdy ś. p. ks. Kazimierz Lerski, proboszcz Dupinski i Dziekan Krobski na kanonika Archikatedry Gnieźnieńskiej został powołany, w miejsce jego, ks. Michałowi Garszczyńskiemu znowu urząd Dziekana od Zwierzchności Archidyecezalnej został poruczony, który pomimo pilnego i wzorowego wypełniania obowiązków pasterza parafii sobie powierzonej, z największą sumiennością i uprzejmością, słowem z zupełnem zadowolnieniem tak duchownej, jak i cywilnej władzy do samego skonu sprawował. Nakoniec po 4ro miesięcznej słabości w Sobiałkowie przy kościółku filialnym, który, przy małej pomocy gminy miejscowej, swojem staraniem i kosztem wyreparował: opatrzony poprzednio świętemi na drogę wieczności Sakramentami w dniu i roku wyżej wy- mienionym o godzinie 10 zrana, na febrę trawiącą życie doczesne wśród modlitw pobożnie zakończył. Którego ciało w d. 18. tegoż miesiąca uroczyście z mieszkania do wspomnionego kościółka przeniesionem, w d. zaś 20. z kościółka Sobiałkowskiego, do kościoła parafialnego w Miejsko-Górce, przy zgromadzeniu z całego Dekanatu kapłanów i licznie towarzyszącego różnego wyznania ludu, przeprowadzonem, a w dniu następnym: to jest 21. miesiąca r. b. w przytomności wielu, bo nie tylko z właściwego, ale i z innych sąsiedzkich Dekanatów przybyłych kapłanów, w przy- tomności kilku tysięcy z różnych parafii zgromadzonego ludu i władzy powiatowej, jak najprzyzwoiciej w sklepie pod kaplicą ś. Krzyża pochowanem zostało. Kaznodzieje, po wprowadzeniu ciała do kościółka filialnego ks. Michalski proboszcz z Niepartu; po wprowadzeniu do parafialnego kościoła ks. Wolff kommendarz z Sarnowy, a w d. pogrzebu z ambony ks. F. Stefanowicz proboszcz z Punieca, przy grobie zaś ks. R. Grandke z Rawicza, cnoty zmarłego, jako pasterza, jako Dziekana i przyjaciela ludzkości w calem świetle wystawili. Szczególniej cnoty ludzkości i dobroczynności, któremi się zmarły odznaczał, godnie zostały ocenione. Przy tym smutnym obrzędzie parafianie płakali swego pasterza, kapłani swego dobrego Dziekana, przyjaciele przyjaciela, a biedni i wsparcia potrzebujący nad grobem swego dobroczyńcy rzewliwe łzy wylewali. Spoczywaj w Bogu kochany Bracie i kolego! . . . X P.
GAZETA KOŚCIELNA, nr 20, Poznań dnia 17. Maja 1847, str. 173-174. Nadesłał: Jerzy Kownacki Jego CV i odpis akt chrztu znajdują się w KA II 178/2 (1819).
|
|||||||||||
