Parafie:

• Poznań klasztor pallotynów ( - ) - prezbiter 1955

Elenchusy:
P-1955

Dodatkowe informacje:
RUCHAJ Roman (1917 – 1981), ksiądz, wicedyrektor wydawnictwa Pallottinum Urodził się 7 VIII 1917 w Białożewinie, w parafii św. Marcina w Górze (obecnie dzielnica Żnina), w archidiecezji gnieźnieńskiej, jako syn Ignacego, inwalidy wojennego i robotnika, oraz Anny z d. Napieralska. Od 5 IX 1931 rozpoczął naukę w gimnazjum stowarzyszenia w Chełmnie. Sutannę pallotyńską otrzymał 24 IX 1936 w Sucharach z rąk ks. Jana Maćkowskiego. Pierwszą profesję złożył 24 IX 1938 w Ołtarzewie na ręce ks. Stanisława Wierzbicy, a wieczną 24 IX 1941 w Ołtarzewie na ręce ks. Maćkowskiego. Studia filozoficzne odbył w Sucharach (1938-39) i Wadowicach (1940), a teologiczne w Ołtarzewie (1940-42), Wadowicach (1942-43) i Kalwarii Zebrzydowskiej (1943-44). Święcenia kapłańskie otrzymał 2 V 1943 w Kalwarii Zebrzydowskiej z rąk abpa krakowskiego Adama Stefana Sapiehy. W 1945 został skierowany jako prefekt szkoły w Ołtarzewie. W końcu grudnia tr. został administratorem parafii w Radawnicy k. Złotowa. 22 VIII 1946 został mianowany kapelanem szpitala w Gdańsku. Był tam też spowiednikiem więźniów politycznych, skazanych na śmierć w areszcie przy ul. Kurkowej, co zostało ukazane w polskim filmie dokumentalnym Epitafium 169. Rzecz o Adamie Dedio „Adrianie” (2007). W 1947 został przeniesiony jako wikariusz do Radomia, a w 1948 posłano go do Poznania na stanowisko wicedyrektora wydawnictwa Pallottinum. W 1956 został mianowany rektorem domu w Zakopanem, a w 1959 na to samo stanowisko w Ząbkowicach Śląskich. Od 1962 był kapelanem misjonarek Świętej Rodziny w Legionowie. Od 1966 przez 2 kadencje był rektorem domu w Chełmnie. W 1972 ponownie udał się do Legionowa, by po roku pracy na kapelanii sióstr, powrócić do Chełmna, do duszpasterstwa współpracowników. Chorował dość długo na serce i płuca, a w ostatnich tygodniach życia niknął w oczach; prosił wówczas rektora domu o udzielenie mu sakramentu chorych. Zmarł 2 XII 1981 o godz. 21.00 w szpitalu w Chełmnie. Pogrzeb odbył się 4 XII z udziałem współbraci prawie ze wszystkich domów prowincji, sióstr zakonnych, rodziny i przyjaciół zmarłego. Mszy koncelebrowanej przez 30 kapłanów przewodniczył prowincjał ks. Henryk Kietliński. Brali w niej udział księża diecezjalni z rodzinnej parafii ks. Romana i dekanatu chełmińskiego. W homilii ks. Kietliński przedstawił trudne początki pracy apostolskiej zmarłego podczas II wojny światowej i rozliczne zajęcia po wojnie. Został pochowany w kwaterze pallotyńskiej na cmentarzu chełmińskim. Cenił sobie łaskę kapłaństwa ponad wszystko. W testamencie napisał: „Wszystko, co mam najcenniejszego, a tym jest kapłaństwo, które zawdzięczam stowarzyszeniu – oddaję stowarzyszeniu. Nawet msze św. przepisane naszymi Ustawami – gdyby było kiedyś wielką trudnością dla stowarzyszenia – proszę ograniczyć je do minimum za mą duszę”. Jako kapłan wyróżniał się gorliwością apostolską i troską duszpasterską. Do końca życia interesował się sprawami stowarzyszenia i dużo modlił się w jego intencjach. Był człowiekiem skromnym i niewiele posiadającym. Odznaczał się prawością charakteru, rzetelnością i dobrocią serca. Cieszył się zaufaniem, sympatią i przyjaźnią współbraci, co predysponowało go na stanowisko rektorskie. Pozyskiwał sobie ludzi uśmiechem. Ostatnio zmodyfikowano: 12 stycznia 2015 (uzupełniono 27 listopada 2019) Tekst biogramu: Tylus Stanisław, Leksykon polskich pallotynów (1915-2012), Ząbki 2013, 454-455

Multimedia:

	Portret
	Święcenia kapłańskie
	Tablica na nagrobku księży Pallotynów