Dodatkowe informacje:

Mikołaj Ignacy Łukowski (ok. 1670 - 1736) - profes witowski, proboszcz w Racznie, prepozyt strzeleński i wikariusz generalny premonstratensów w Polsce, infułat strzeleński. 
Prawdopodobnie urodził się około 1670 r. na Kujawach, a jego przodkiem mógł być sławetny Grzegorz Łukowski, który sporządzając w 1574 r. testament, stwierdził między innymi, że 
Jan Kościelski, kasztelan biechowski i starosta bydgoski, jest mu winien sumę 102 złotych 12 gr. Łukowscy z linii Mikołaja Ignacego byli pochodzenia szlacheckiego i pieczętowali się 
herbem Dołęga. Ród spod tego klejnotu, jak pisze Zbigniew Leszczyc zamieszkiwał Kujawy w 1696r., ziemię dobrzyńską w 1713 r. i Prusy. Udowodnili również pochodzenie szlacheckie 
w Królestwie Polskim w 1825 r.
Łukowski był zakonnikiem norbertańskim, który złożył profesję i przyjął święcenia zakonnew klasztorze premonstrateńskim w Witowie. Następnie został proboszczem w Racznie 
(Raczynie w dawnym powiecie wieluńskim?). Wieś ta była gniazdem rodowym Raczyńskich herbu Jastrzębiec i składała się w połowie XVI w. z drobnych części szlacheckich, z których 
dziesięcina była oddawana miejscowemu plebanowi, oraz z łanów kmiecych, z których dziesięcina trafiała do kustosza kolegiaty wieluńskiej. Fundatorami i kolatorami kościoła byli cząstkowi dziedzice Raczyńscy, natomiast patronat i prawo prezenty prawdopodobnie należały do klasztoru witowskiego, czego dowodem może być obsadzenie urzędu plebana przez współbrata, Mikołaja Łukowskiego, a nie księdza diecezjalnego. Uposażenie 
proboszcza stanowiły dwa łany gruntów uprawnych, dom z ogrodem i łąka. Niewiele to w porównaniu z potężnym majątkiem, jakim później przyszło mu zarządzać w Strzelnie. 
Po śmierci Pawła Wolskiego norbertanki strzeleńskie, prawdopodobnie znające Łukowskiego, wybrały go liberis votis prepozytem. Mógł on wówczas, czyli w okresie przed elekcyjnym, 
administrować z polecenia opata wrocławskiego prepozyturą strzeleńską. Dokładną datę elekcji trudno ustalić. Wiadomo, że biskup włocławski Krzysztof Antoni Szembek listem sygnowanym datą dzienną 20 maja 1728 r. wyznaczył elekcję prepozyta na 14 czerwca, natomiast opat wrocławski delegował swoich obser-  watorów na wybór prepozyta z Wrocławia do Strzelna 17 czerwca. Tak więc wybór Mikołaja Łukowskiego (wzmiankowanego również 
jako Łukoski) mógł nastąpić w końcu czerwca 1728 r. Wówczas przeoryszą klasztoru była Anna (III) Kretkowska. Po opacie hebdowskim, Wilkowskim, został wikariuszem generalnym 
premonstratensów w Polsce.
W rok po elekcji, 7 listopada 1729 r. papież Bemedykt XIII (1724-1730), ten sam, który wcześniej, bo w 1726 r. kanonizował Stanisława Kostkę, specjalną bullą, in supremo 
apostolicae dignitatis solio, udzielił prepozytowi strzeleńskiemu Mikołajowi Łukowskiemu przywilej noszenia insygniów i szat biskupich. Pontyficalium usum, niewątpliwie wyjednał w 
Stolicy Apostolskiej sam Łukowski, chociaż pierwsze starania o przyznanie tego przywileju mógł podjąć jego poprzednik Paweł Wolski. Od tego czasu aż do sekularyzacji klasztoru 
prepozyci strzeleńscy tytułowali się prepozytami-infułatami, lub - jak ujmują to źródła - proboszczami infułatnymi. Było to szczególne wyróżnienie uprawniające do noszenia w 
samym kościele i poza nim, jak również w specjalnie wymienionych wypadkach: mitry, pierścienia, pastorału, sandałów i rękawic oraz innych pontyfikalnych insygniów. Jak 
wspomina prałat Ignacy Czechowski, jeszcze w okresie międzywojennym (do 1939 r.) przechowywano w magazynach kościelnych drogocenne pontyfikalia z czasów norbertanek, 
pamiętające początki XVIII w. Były to: ... trzy mitry, czerwona, biała i fioletowa, pięć tunicel, i to dwie białe, dwie czerwone i jedna fioletowa, jedno gremiale, dwie pary pantofli, czerwone i białe, dwie pary rękawiczek. Ich los jest nieznany, przepadły prawdopodobnie w czasie zawieruchy wojennej, a może w okresie wczesnego PRL-u.  
Mikołaj Łukowski kontynuował dzieło swego wielkiego poprzednika Pawła Józefa Wolskiego. Na zewnątrz prowadzono roboty przy westwerku (fasadzie zachodniej). We wnętrzu zlikwidowano arkadowe połączenie kaplic z prezbiterium, po przebudowie 
skomunikowanych z transeptem portalami w prostokątnych, uszatych obranieniach. Jak pisał A. D. J. Kraszewski: Fortę Klasztorną Panieńską drewnianą demoliowawszy (rozebrano) z 
cegły wystawił nową. W kościele Św. Trójcy kazał wystawić cztery ołtarze, najprawdopodobniej: św. Panny Gertrudy zakonnicy i św. Norberta, św. Hermana, św. Onufrego, św. Marii Magdaleny. Podjął się w 1730 r. odnowienia podziemi bazyliki. Podczas 
prac znaleziono kilkadziesiąt szczątków sióstr w stanie nienaruszonym, niektóre pochowane 150 lat temu, czyli około 1580 r. Pośród trumien znaleziono jedną z zachowanym nazwiskiem A[nny] Sierakowskiej, najprawdopodobniej krewnej prepozyta Samuela Sierakowskiego. W związku z tym przeniesiono zwłoki przed Ołtarz Wielki Świętego Krzyża. Podczas eksportacji zapadła się w prezbiterium posadzka odsłaniając czysty dawny grobowiec. W nim najpewniej pochowano doczesne szczątki A. Sierakowskiej.  
Prepozyt ufundował również w 1732 r. dzwon, który został odlany w toruńskiej pracowni ludwisarskiej Fryderyka Blocka. Zawisnął on na szczycie baszty rotundy. Okazując swą pobożność zaprowadził zwyczaj urządzania w porze nocnej procesji do krzyży przydroż- nych stojących poza rogatkami miasta. Sam codziennie o północy chodził na jutrznię.  
_________________________________________________________________
Źródła i bibliografia:
AP Bydgoszcz, Gr 9, k. 18.
A. J. D. Kraszewski, Życie świętych y w nadziei świątobliwości zeszłych sług boskich Zakonu Premonstrateńskiego.. złożone... objaśniune... podane, cz. 1-2, Warszawa 1752.  
R. Kabaciński, D. Karczewski, Katalog prepozytów klasztoru norbertanek w Strzelnie od XII wieku do 1837 r., [w:] Nasza Przeszłość, T. 87, 1997.  R. Kabaciński, D. Karczewski, Przeorysze i podprzeorysze klasztoru norbertanek w Strzelnie od końca XII wieku do 1837 r., [w:] Nasza Przeszłość, T. 94, 2000.  
R. Kabaciński, Historia miasta Strzelna, Bydgoszcz 2001.
I. Czechowski, Historia kościołów Strzelińskich, Strzelno 1929.
B. Chlebowski, Raczyn, [w:] SGKPiIKS, T. IX, s. 375, Warszawa 1888. APB, Strzelno Kl. A 151.  
Wiadomość Z teki Konserwatora wojewódzkiego w Bydgoszczy.
Cz. Sikorski, Historia budowlana strzeleńskich kościołów, [w:] Z dziejów Strzelna, Gniezno 1994.  
J. Wierusz Kowalski, Poczet papieży, Warszawa 1985;
Teki Dworzaczka, Konińskiw akta grodzkie i ziemskie, 13355 (Nr 76) 1734; Metrykalna katolickie, część 6, 21017 (Strzelno).