Parafie:

• Strzelce Wielkie parafia pw. św. Marcina Bpa (1945 - 1945) - proboszcz
• Dobra parafia pw. Narodzenia NMP (1924 - ) - proboszcz 1924
• Gostyń klasztor filipinów ( - ) - prezbiter 1938
• Psary parafia pw. Nawiedzenia NMP (1946 - ) - tymczasowo
• Stawiszyn parafia pw. św. Bartłomieja Ap. (1946 - 09.07.1946) - proboszcz

Elenchusy:
W-1925, P-1938, P-2003

Dodatkowe informacje:
W r. 1935 wstąpił do zgromadzenia księży filipinów. https://pl.wikipedia.org/wiki/Roman_Kmiecik Poniżej życiorys nadesłany przez prezesa Stowarzyszenia na Rzecz Rozwoju Powiatu Tureckiego im. ks. Romana Kmiecika, którego autorem jest Andrzej R. Tyczyno KSIĄDZ ROMAN KMIECIK (1889 – 1946) DZIECIŃSTWO I WCZESNA MŁODOŚĆ Roman Kmiecik urodził się 26 lutego 1889 roku w Mieleszynie powiat wieluński. Obecnie jest to wioska położona w powiecie wieruszowskim, osiem kilometrów na południe od tego miasteczka. Wywodził się z chłopskiej rodziny, od kilku wieków zasiedziałej w Mieleszynie, wsi należącej niegdyś do Panien Cystersek z Ołoboku. Od najmłodszych lat był głęboko religijnym dzieckiem, świadomym swego powołania. Już w wieku siedmiu lat, zaprzyjaźnił się z miejscowym proboszczem księdzem Stanisławem Majewskim, który poświęcił wiele czasu na edukowanie małego Romana. To on przygotował go do nauki w kaliskim gimnazjum. Tam poznał cztery lata starszego od siebie Sławomira Czerwińskiego, późniejszego ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego. W trakcie nauki w Kaliszu, mieszkał na stancji u jego matki. Na fali rewolucji 1905 roku, która opanowała całe Królestwo Polskie, stali się współorganizatorami strajku szkolnego. Ich dziełem była petycja do władz, w której młodzież domagała się między innymi wprowadzenia języka polskiego jako wykładowego. (…) STUDIA I PIERWSZE DOŚWIADCZENIA DUSZPASTERSKIE W 1905 roku Roman Kmiecik, wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku. Wakacje spędzał zazwyczaj u księdza Majewskiego, który w tym czasie sprawował posługę duszpasterską najpierw w Licheniu, później w Kramsku. Seminarium ukończył w 1911 roku i jako diakon* wjechał do Petersburga, gdzie zamierzał kontynuować naukę na tamtejszej Akademii Duchownej. Niestety nie pozwolił mu na to jego stan zdrowia. Po kilku miesiącach powrócił do Królestwa Polskiego. Tutaj w dniu 18 grudnia 1911 roku został wyświęcony. Natychmiast po tym wydarzeniu został wysłany na wikariat * do Rzgowa pod Łodzią, a następnie do Dobrca pod Kaliszem (obecnie dzielnica tego miasta przy trasie do Ostrowa Wielkopolskiego). Kolejną jego parafią były Pabianice. Stamtąd jesienią 1915 roku, przeniesiony został do Koła, gdzie do wakacji 1920 roku był prefektem* gimnazjalnym. Zarządzał jednocześnie kościołem i klasztorem OO. Bernardynów. Zajmował się tym przez cztery lata, to jest do czasu przybycia nowych zakonników. Od 1920-1923 roku był prefektem gminnym w Radomsku. W dziejach tego miasta zapisał się jako współzałożyciel i zastępca redaktora naczelnego ,,Gazety Radomskowskiej’’. Wówczas to odkrył u siebie talenty: dziennikarski i kronikarski, co znalazło swój oddźwięk w jego późniejszym życiorysie. Następstwem było objęcie na rok stanowiska dyrektora Księgarni Powszechnej i Drukarni Diecezjalnej we Włocławku. Przez trzy miesiące pełnił również obowiązki redaktora naczelnego ,,Słowa Kujawskiego’’. PIERWSZE PROBOSTWO W październiku 1924 roku objął swoje pierwsze probostwo. Była nią parafia Dobra. Zastąpił niezwykle zasłużonego dla tego miasteczka księdza Ludwika Sperczyńskiego, bu-downiczego obecnie istniejącego kościoła pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny. Tutaj miał już możliwość wykazania się swoją ogromna kreatywnością. Nie bez kozery mówiono o nim ,,dobrski Bliziński’’ (…) Działając na rzecz rozwoju gospodarczego i społecznego miasteczka, ks. Kmiecik nie zapominał o ewangelizacji swoich parafian. Dokonywał tego między innymi poprzez organizacje religijne. Pierwszą którą stworzył krótko po objęciu probostwa, było Apostolstwo Modlitwy. Wkrótce działały dwadzieścia cztery, piętnastoosobowe kółka skupiające w swoich szeregach głównie dzieci. Dla ich członków, ks. Kmiecik sprowadzał 145 egzemplarzy katolickiego pisma: ,,Posłaniec Serca Jezusowego’’. Rok później zawiązało się stowarzyszenie misyjne ,,Dzieło Święte Dziecięctwa Pana Jezusa’’. Trzy lata później, skupiało już 180 osób w piętnastu kołach. W 1927 roku powstało drugie stowarzyszenie misyjne ,,Dzieło Rozkrzewiania Wiary’’. W 1928 roku liczyło 80 członków, działających w dziesięciu kołach. Każde koło otrzymywało sprowadzane przez ks. Kmiecika pismo ,,Pobudka Misyjna’’. Dziesiętnikami tego stowarzyszenia w 1929 roku byli: S.Górski, M. Radzimska, M. Witecka, K. Rosiakowska, B. Pawłowska. Pamiętając o dużym doświadczeniu dziennikarsko-wydawniczym księdza Kmiecika, powierzono mu ponownie w 1927 roku stanowisko dyrektora Księgarni Powszechnej i Dru-karni diecezjalnej we Włocławku. Dobrski proboszcz aktywnie włączał się w dzieło edukacji miejscowego społeczeństwa. Oprócz tego, że nauczał religii w miejscowej szkole powszechnej (w 1928 roku uczęszczało do niej 314 katolików, 177 Żydów i 5 ewangelików) był jednym z inicjatorów organizacji kursów dla dorosłych i starszej młodzieży. Odbywały się w okresie zimowym (kończyły w końcu marca), a uczestniczyli w nich głównie analfabeci i osoby nie posiadające pełnego wykształcenia podstawowego. Wspierał także organizację przedstawień dziecięcych, z których dochód przeznaczany był na doposażenie szkoły w pomoce naukowe. Ksiądz Kmiecik, stał także na czele Dozoru Szkolnego. Jego zastępcą był burmistrz Dobrej Adam Cerbst, kasjerem miejscowy lekarz Stanisław Zaborski, a sekretarzem kierownik szkoły Aleksander Łaziński, uśmiercony przez hitlerowców w obozie koncentracyjnym. W 1928 roku ks. Roman Kmiecik wydaje Kalendarz Parafialny na 1929 rok dla Dobrej i okolicy. To stukartkowa książka opracowana przez niego dla uczczenia dziesięciolecia niepodległości Polski. Zawiera ona kalendarz gregoriański, z dołączonymi do każdego miesiąca żywotami świętych, przysłowiami, poradami gospodarczymi. Wymienia także najważniejsze dni świąteczne kalendarza żydowskiego. Najistotniejszym rozdziałem jest zawarty w nim obszerny rys historyczny miasta i dobrskiej parafii. Choć w przedmowie usprawiedliwia się, że brak czasu nie pozwolił mu na dokładniejsze opracowanie kalendarza, to obecnie jest to jednym z najważniejszych dokumentów ilustrujących historię Dobrej. Dotyczy to szczególnie okresu sprawowania przez ks. Kmiecika urzędu proboszcza parafii Dobra. Kalendarz zawiera również informacje na temat gminy Kowale Pańskie, tureckiego Starostwa, Urzędu Skarbowego oraz najistotniejszych przepisów prawnych. W części poradnikowej podaje ter-miny targów i jarmarków w trójkącie: Koło – Aleksandrów Łódzki-Sieradz, pisze o wpływie odżywiania na zdrowie. Kalendarz zawiera również reklamy firm polskich, działających na terenie Dobrej. Proboszcz wykazuje dużą dbałość o dobrską świątynię. A jest o co, ponieważ kończy dzieło swojego poprzednika ks. Kanonika Ludwika Sperczyńskiego – budowniczego nowego kościoła. Oprócz dokończenia malowania wnętrza kościoła pod chórem i w kruchcie, doma-lowano sześć stacji Męki Pańskiej i ścianę za głównym ołtarzem. ,,Dużą pomoc pieniężną – pisał ks. Kmiecik okazał pan Adam Cerbst – burmistrz miasta Dobra, który swoim kosztem pomalował całe prezbiterium. Miasteczko nad Teleszyną, na którego ówczesne i przyszłe losy miał olbrzymi wpływ, opuszcza we wrześniu 1930 roku. KLIKADZIESIĄT KILOMETRÓW DALEJ Z Dobrej przenosi się do Radziejowa*. Tam obejmuje probostwo jednej z najstarszych na Kujawach parafii na pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. tym czasie otrzymuje bardzo ważne dla siebie wyróżnienie, jakim jest dla niego honorowa odznaka ,,Za walkę o polską szkołę’’. Po roku w dniu 17 pażdziernika 1931 roku obejmuje cokolwiek zaniedbaną parafię Tuliszków. Wprowadzony tam został przez ks. Kanonika M. Włostowskiego - ówczesnego dziekana tuliszkowskiego, proboszcza z Russocic. Natychmiast po przy-byciu zakasał rękawy i wziął się za odnawianie wnętrza kościoła i jego doposażania. Do po-mocy zmobilizował liczne grono parafian. Na płótnie ufundowanym przez miejscowe gospodynie, kaliski plastyk Szczepan Kupiecki, wykonuje grób na Wielki Piątek. Figurę rezurekcyjną ufundował M. Pilarczyk z Ogorzelczyna. Zakupiono umbrakulum autorstwa rzeźbiarza W. Maciejowskiego z Krakowa, a haft ofiarowany przez A. Baczyńską wykonała Ł. Jarczyńska z Turku. Dwa dywaniki pod boczne ołtarze, wykonano we Wróblinie pod kierunkiem nauczycielki B. Kiziów. Pracowały nad nią bezinteresownie przez kilka miesięcy: J. Wojciechowska, J. Jabłońska, W. Olkowska, A. Wieczorkówna, J. Starczyńska, M. Bocianowska i St. Nawrocka. Pielgrzymi do Częstochowy ofiarowali puszkę i bursę dla chorych, a mały obraz św. Teresy A. Miklaszewska. Ksiądz Kmiecik zadbał o nowe komże dla ministrantów i asysty. W tej parafii, ks. Kmiecik zajął się tworzeniem oddziałów Akcji Katolickiej. Na początku 1933 roku zorganizował tuliszkowski oddział Katolickiego Stowarzyszenia Mężów. (…) W tym samym czasie zorganizował tuliszkowski oddział Katolickiego Stowarzyszenia Kobiet, któremu przewodziły: Helena Wichlińska, Stanisława Wodzińska i Anna Baczyńska. Jeszcze wcześniej bo tuż po objęciu tuliszkowskiej parafii, ks. Kmiecik utworzył w Kiszewach: Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej i Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej. (...) W 1932 roku utworzył Religijne Stowarzyszenie Modlitwy, które zostało agregowane 5.01. 1932 roku. Dyplom agregacyjny podpisał w Krakowie sekretarz na Polskę ks. J. Androsz i dyrektor diecezjalny ks. J. Bratka. Ksiądz Roman Kmiecik został jego dyrektorem. Praca ks. Romana Kmiecika w Tuliszkowie doceniona została już po kilku miesiącach przez ks. Biskupa Karola Mieczysława Radońskiego, który w kwietniu 1932 roku złożył (czternastą z kolei według ksiąg parafialnych) wizytację kanoniczną. Do księgi wizytacyjnej wpisany został następujący protokół: Karol Mieczysław Radoński z miłosierdzia Bożego i Stolicy Apostolskiej łaski Biskup Włocławski. W dniu 14 kwietnia 1932 roku przybyliśmy z wizytą kanoniczną do Tuliszkowa i tu zostaliśmy uroczyście przyjęci przez okoliczne duchowieństwo z Ks. Kanonikiem* Włostowskim, Dziekanem Tuliszkowskim na czele, oraz przez miejscowych parafian pod przewodnictwem ks. Romana Kmiecika, który od pół roku pasterzuje w tej parafji. Przez 2 doby pobytu głosiliśmy Słowo Boże i udzielaliśmy sakramentu Bierzmowania 1698 osobom. Dzieci egzaminowane z katechizmu w jednej ze szkół Tuliszkowskich oraz w szkole w Kiszewach dawały na ogół dobre odpowiedzi. Stan duchowy parafii zmierza ku poprawie. Istnieje 59 kół Żywego Różańca, Apostolstwo Modlitwy i III zakon. W Kiszewach i Ogorzelczynie rozwija się pomyślnie S.M.P. (Stowarzyszenie Młodzieży dop. aut.). Kościół pod wezwaniem św. Wita wymaga wewnętrznego odmalowania. Zakrystia zaopatrzona obficie w szaty kościelne. Z cenniejszych przedmiotów posiada kościół srebrną monstrancję z 1781 roku, sukienkę na obrazie Matki Bożej w wielkim ołtarzu również srebrną, oraz epitafium* Zaremby i Krotoskiego z XVI wieku, które należy oczyścić z niefortunnego pomalowania. Cmentarz grzebalny wystarczający, ogradza się nowym parkanem. Budynki gospodarcze w niezłym stanie. Przy plebanji, która choć mała przyprowadzona do porządku, znajduje się obszerny ogród owocowy. Poleca się w przyszłości pobudować dom katolicki dla organizacji parafialnych. Dom wikariusza obecnie ks. Czesława Domachowskiego, znajduje się w dobrym stanie. Księgi parafialne prowadzone są wzorowo. Ks. Proboszczowi udzielamy na dalszą pracę duszpasterską z serca błogosławieństwa biskupiego. Tuliszków, dnia 16 kwietnia 1932 roku. (-) Karol Mieczysław Bp. p.o.s. (-) Ks. Stefan Pietruszka (…) Tuliszkowskie Apostolstwo Modlitwy, liczyło w 1934 roku 258 członków. Zebrania odbywały się w pierwszą niedzielę każdego miesiąca, wspólnie ze Stowarzyszeniami Żywego Różańca i Dzieła Rozkrzewiania Wiary. W dniu pierwszego lipca 1933 roku, ks. Roman Kmiecik mianowany zostaje dziekanem dekanatu tuliszkowskiego. Nie tylko Zycie religijne rozwijał w Tuliszkowie ks. Kmiecik. Był tez twórcą tutejszego oddziału Ligi Morskiej i Kolonialnej. Zebranie założycielskie odbyło się 21 XII 1934 roku. Prezesem został ks. Kmiecik, wiceprezesem ks. Mieczysław Kiełkiewicz – proboszcz parafii Grzymiszew, a drugim wiceprezesem Władysław Kochański – kierownik tuliszkowskiej szkoły. Sekretarzowanie objął Leon Zajfert – sekretarz Zarządu Miasta. Do władz oddziału Ligi weszli również: Bolesław Kalinowski – wiceburmistrz i Leon Wojtkowski - nauczyciel. Także w tej parafii pozostawia po sobie trwały ślad w postaci Kalendarza Parafialnego na 1935 rok. Oprócz tematyki religijnej, zawarł w nim (podobnie jak w kalendarzu dobrskim) dużą ogromną ilość informacji na temat historii parafii i miasta Tuliszków. Choć wysoko ceniony przez parafian i przełożonych, także tutaj nie zagrzewa długo miejsca i w 1935 roku opuszcza parafię i dziekanat tuliszkowski. W 1946 roku administruje tymczasowo parafię Psary. W tym samym roku obejmuje parafię Stawiszyn. Nowym probostwem nie cieszy się długo umiera w dniu 9 lipca 1946 r. (…) Opracował Andrzej R. Tyczyno

Multimedia:

	cmentarz Stawiszyn
	Portret