Włodzimierz (Szymon Leon) Kucharek OP
Parafie:
Elenchusy: Dodatkowe informacje: Nadesłał: Stanisław Czarnecki Notę biograficzną opracował Zbigniew Cofta Puszczykowo 10 czerwca 1990 r. zmarł w klasztorze św. Jacka w Warszawie ojciec Włodzimierz Szymon Kucharek, lat 77, profesji zakonnej 60, kapłaństwa 52. Urodził się 26 czerwca 1913 r. w Poiana-Micului na Bukowinie w Rumunii. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1930 r., święcenia kapłańskie przyjął 25 lipca 1938 r. Był długoletnim mistrzem nowicjuszy i braci kleryków; przez półtora roku mistrzem nowicjuszy w Acireale na Sycylii. Pracował jako proboszcz naszej parafii we Wrocławiu, potem przez dwie kadencje był przeorem konwentu św. Jacka w Warszawie (Freta). Pełnił funkcję socjusza prowincjała i prowincjalnego promotora misji zagranicznych. Ogromnie kochany i wysoko ceniony za kapłańską gorliwość. Wzorowy zakonnik. Został pochowany w grobowcu zakonnym na Powązkach. Źródło: Księga zmarłych Braci i Ojców Polskiej Prowincji Zakonu Kaznodziejskiego czyli dominikanów od 2 lipca 1927 roku, czyli od restaurowania Polskiej Prowincji, Warszawa 2007, s. 72.**************************** Poza powyższym Zbigniew Cofta Puszczykowo nadesłał: o. Włodzimierz Kucharek OP Szymon Leon Kucharek urodził się 26 czerwca 1913 r. w Poiana-Micului na Bukowinie w Rumunii, jako syn Józefa i Barbary Lechockiej. Do zakonu dominikanów wstąpił w 1929 r., przyjmując imię Włodzimierz. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1930 roku, zaś święcenia kapłańskie otrzymał 25 lipca 1938 r. Po ukończeniu studiów w 1939 r. został przeniesiony do Poznania, gdzie 12 grudnia został aresztowany przez Gestapo i umieszczony w obozie w Kazimierzu Biskupim k. Konina. Przetrzymywany tam był do wiosny 1940 r., kiedy to za sprawą ambasady rumuńskiej w Berlinie został uwolniony. Z woli metropolity poznańskiego abp. Walentego Dymka, w porozumieniu z władzami zakonnymi, o. Kucharek przez trzy lata pracował w parafiach archidiecezji poznańskiej: w Połajewie i w Boruszynie. W 1943 roku powrócił do rodzinnej wioski w Rumunii, gdzie wśród Polaków rozwinął szeroką działalność duszpastersko-misyjną, przeniesioną później na grunt Ukrainy Zadniestrzańskiej. Od 1944 roku do czerwca 1945 pracował w polskich parafiach na Bukowinie: w Sadogórze, Hlibokiej, Terebleczy, Piotrowcach Dolnych i Piotrowcach Górnych. Gdy zakończył tam działalność duszpasterską, został na pół roku skierowany do Poznania, by w grudniu 1945 roku powrócić do Krakowa, gdzie został mistrzem pierwszego powojennego nowicjatu. Pracował tu tylko przez 4 lata, gdyż w 1949 roku przeniesiono go wraz z nowicjuszami ponownie do Poznania. Tam przebywał, jako magister nowicjatu, do roku 1958, kiedy to wyjechał do Rzymu, by wkrótce objąć podobne stanowisko, jak w Polsce, w Acireale na Sycylii (od 17 czerwca 1959 r.). Jego krótka praca wśród sycylijskich nowicjuszy przerwana została nagłym powrotem do Polski, gdyż władze nie przedłużyły mu paszportu. Z tego powodu od roku akademickiego 1960 / 1961 został znów mistrzem kleryków w Krakowie. Ze sprawowanymi obowiązkami związany był przez 8 lat. W sierpniu 1969 r. został przeniesiony do Wrocławia, by kilka miesięcy później objąć w charakterze proboszcza tamtejszą parafię św. Wojciecha i spełniać tą posługę do roku 1975. W maju tego roku został przeniesiony do konwentu św. Jacka w Warszawie i tam wybrany na stanowisko przeora na okres dwóch kadencji. W tym klasztorze pozostał już do końca życia. Podczas pracy w Warszawie był również socjuszem prowincjała, dyrektorem fraternii III Zakonu, promotorem trzeźwości i promotorem misji zagranicznych. O. Włodzimierz Kucharek zmarł 10 czerwca 1990 r. w warszawskim konwencie św. Jacka. Miał 77 lat, z czego w klasztorze przeżył 60, a w kapłaństwie 52. Został zapamiętany jako kapłan ogromnej gorliwości oraz jako człowiek wielkim szacunkiem darzący Słowo Boże. Pochowany został w grobowcu zakonnym na warszawskich Powązkach. Opracowanie: Adrian Cieślik Archiwum Polskiej Prowincji Dominikanów
|
|||||||||||
